А можа, гэта ня я зусім,
А нехта іншы жыве на сьвеце,
За мною сочачы і за ўсім,
Усё трымаючы на прыкмеце,
Каб перадаць мне
Пасьля, пасьля
Усё сьвятое,
Усё благое,
Пакуль на грудзі мае зямля,
Як ноч, ня ляжа
Глухой вагою.
За гэтым іншым і я сачу,
І да сябе яго прымяраю,
І дратву выхітрана сучу,
Нябёсы з хмарамі прыміраю.
Мяне нібы не бяруць гады,
А нехта іншы хутчэй старэе.
А шыбы смутнасьці са сьлюды,
Сьвітаньнем вымытыя ў надзеі.
Шкадую іншага, як свайго,
Свой век стары
З-за гары пільную,
Не заўважаючы сам таго,
Гляджу праз шыбіну сьлюдзяную.
|
|
